 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Мяне сябры пыталіся калісьці:
- Якія вочы ў тваёй каханай?
Ці шэрыя, блакiтныя, ці карыя?
Ці як рудое восеньскае лісьце?
Я часта на тых роспытах губляўся
I адкаэаць сябрам ня мог ніколі.
Перабіраў у памяці ўсе колеры,
Дарэмна іх шукаў, і прызнаваўся:
- Ня ведаю. А разам згодна марым...
Ці пад брывамі сьціплыя валошкі?
Ці бэз пэрсыдзкі высыпаны трошкі?
Ці гэткі колер, уласьцiвы хмарам?
А можа ў поцемках, бы ў садзе вішні
Яны блішчаць вясёлымі жучкамі?
А мо ляжаць зялёнымі вянкамі
I я гляджу, гляджу на іх, няўсьцішны.
Усім цікаўным проста я адказваў:
- Вы ня пытайцеся, якія ў яе вочы.
Ня ведаю. Маўчу... Стаю наўзбоччы.
Таемным колерам ня знойдзеш назваў!
Я думаю: мастак ня мае хварбаў,
Каб маляваць той позірк на палотнах.
Пясьняр ня можа выбраць слоў пяшчотных
Для тэй-жа мэты з паэтычных скарбаў.
Як доўга я пакутваў у здагадках!
Якія вочы... у маёй... каханай?..
Мо гэта і было ў той час заганай
I першым крыкам сэрца ў ціхіх згадках.
Няўжо забыўся я? Аслабла памяць,
Яе вятры на ростанях ссушылі.
Мне больш яскравым стаўся вобраз мілы,
А важных дробязяў ня мог уцяміць.
Ажно цяпер пад старасьць, і далёка
Закінуты ад родных, на чужыне,
Я разгадаў на добрым успаміне:
Каханай вочы не ў таемным змроку.
Яны ў сьвятле. У позірку гарачым
Стаяць лясы, азёры, сенажаці.
Каханай вочы ў кветкавым багацьці,
У іх цьвіценьне Бацькаўшчыны бачым.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
